مرکز تئاتر مولوی – عنوانی که از دوره مدیریت سعید اسدی جایگزین «تالار مولوی» شد- در سال‌های اخیر فراز و فرودهای متعددی را پشت سر گذاشته است. دوره‌ای به واسطه اعتراض بسیج دانشگاه تهران درها بسته شد و بعد از اعتراض و درخواست هنرمندان پیشکسوت تئاتر باز شد. یا دوره کوتاه حضور اسدی و شکل دادن به جریانی موسوم به حلقه تئاتر دانشگاهی که آثار خود را با حمایت مدیریت وقت روی صحنه بردند. سپس دوران حضور مجید سرسنگی به عنوان معاون فرهنگی در دانشگاه تهران، تعطیلی برای بازسازی و بعد سپردن کلیدها به امیرحسین حریری که همچنان موفق نشده تالار مولوی را به استانداردهای یک مرکز تئاتری نزدیک کند، درحالی که در ماه‌های اخیر بارها از مجموعه تحت مدیریتش به عنوان مامن دانشجویان سخن گفته است. چندی قبل مجتبی کریمی، یکی از برگزیدگان دوره هجدهم جشنواره تئاتر دانشگاهی در همین ارتباط گفته بود: «تابستان قبل به من گفتند قرار است در شروع به کار مجدد تالار مولوی اجرا داشته باشیم. صحبت‌های شفاهی صورت گرفت تا مقرر شود این اتفاق پایان امسال می‌افتد یا آغاز سال بعد. پیگیری‌های بعدی ما فقط یک جواب داشت؛ به شما اطلاع می‌دهیم.» ظاهرا مدیر تالار مولوی همین روند را در برابر نمایش‌های برگزیده جشنواره نوزدهم در پیش گرفته است. ولی در مقابل نوایی ساکت ننشست و با انتشار نامه‌ای سرگشاده نسبت به رویه مدیریت تالار مولوی اعتراض کرد. او در این یادداشت از دلایل این بی‌اعتنایی به داوران، دبیر و دبیرخانه جشنواره گفته و بیرون بودن از دایره «خودی‌ها» را دلیل دیگر بی‌اعتنایی مدیریت تالار مولوی می‌داند.
دبیر نوزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی در گفت‌وگو با «اعتماد» در این باره توضیح داد: «در سال‌های اخیر یک شیوه‌ای وجود داشته براین مبنا که هر زمان جشنواره برگزیده‌ای معرفی می‌کرد بدون هیچ خط و ربطی امکان اجرا برای گروه‌ها فراهم می‌شد. اما تعطیلی‌های تالار مولوی و مشکلات دیگر سالن‌ها در یکی دو سال گذشته موجب شد به عنوان دبیر جشنواره دوره نوزدهم به فکر چاره باشم و فضای ناامنی به وجود آمده برای برگزیدگان را کنار بزنم. از سویی با توجه به اینکه جوایز نقدی در مراسم اختتامیه به یک ارزش بدل شده بود تصمیم گرفتیم ایده جایزه را به اجرای عموم گره بزنیم. به این ترتیب ایده جایزه اجرا در مرکز تئاتر مولوی با اهداف جشنواره همخوان می‌شد و از طرفی اجرای عموم گروه‌های برگزیده نیز تضمین بود.»
این دانش‌آموخته هنرهای نمایشی اما در ادامه به جریان‌های بعد از برگزاری مراسم اختتامیه جشنواره نوزدهم اشاره کرد. نکاتی مبهم که در یادداشت اعتراضی‌اش نسبت به مدیریت مرکز تئاتر مولوی نیز به چشم می‌خورد. نوایی ادامه می‌دهد: «البته ای کاش چنین نمی‌کردم چون اینطور به نظر می‌رسد بعضی مسوولان کوچک‌ترین حرکت و تصمیم مستقل دانشجویی را برنمی‌تابند و بلافاصله عرصه به محل کشمکش و عرض اندام نمایش قدرت بدل می‌شود. به همین دلیل برخلاف تعهدهای داده شده در جریان برگزاری جشنواره تا همین امروز امکان اجرا برای سه گروه برگزیده جشنواره تئاتر دانشگاهی دوره نوزدهم فراهم نشده است.»
«ولی مساله تنها به رعایت نشدن تعهدها ختم نشد و در ادامه شاهد بودیم برخورد در شأن برگزیدگان جشنواره هم صورت نگرفت. به شکلی که شورای هنری مرکز تئاتر مولوی اینطور عنوان کردند که گروه برگزیده جشنواره امتیاز لازم را به دست نیاورده است. من نمی‌دانم آیا این افراد از چهره‌های دانشگاهی هستند یا نیستند؟ اگر دانشگاهی هستند که باید به نظر داوران دانشگاهی جشنواره احترام بگذارند و نسبت به قواعد آثار دانشجویی آگاه باشند و اگر نیستند هم که صحبتی نمی‌ماند. »
نوایی در پایان چنین معتقد است که «به نظر می‌رسد مسوولان مرکز تئاتر مولوی که خود را مرکزی دانشگاهی می‌داند از طریق این نشانه‌گذاری می‌خواهد بگوید ما می‌توانیم از تعهدی که دادیم عدول کنیم.»
«در اردیبهشت ماه همراه با دبیر دوره نوزدهم جلسه دیگری با تالار مولوی داشتیم که این‌بار قرار بود به ما اجرا داده شود. من برای فصل پاییز درخواست دادم و قرار شد در شهریور ماه بازبینی داشته باشیم. این‌بار هم از طرف مولوی غافلگیر شدیم و مجبور شدیم فیلم ارایه کنیم. با نهایت تعجب این‌بار هم بلافاصله بعد از بازبینی از افراد مختلفی می‌شنیدم و می‌دیدم که اجرای آنان در پاییز نهایی شده و قرار نیست به کار ما اجرایی داده شود. » البته مدیریت تالار مولوی این مباحث را به کلی رد می‌کند و می‌گوید: «از ابتدا گفته که نمایش‌ها پس از تایید شورای هنری امکان اجرا در تالار مولوی را به دست می‌آورند. » ولی در نهایت با یک مقایسه ساده بین نمایش‌های اجرا شده در مولوی، کیفیت و خاستگاه دانشگاهی آنها می‌توان به نتایج جالبی دست یافت که با ادعا و شعار «مامن دانشجویان» به‌شدت در تضاد است.
