روز شنبه سرپرست واحد موسیقی آثار سینمایی کوئنتین تارانتینو، مری راموس، سخنران اصلی در رویداد موسیقی Midem در شهر کن فرانسه بود. او ٢٣ سال است که در این حرفه فعالیت می‌کند، ازجمله در آثار تارانتینو از «داستان عامه‌پسند» تا «هشت نفرت‌انگیز» و همچنین در فیلم برنده جایزه اسکار بهترین فیلم امسال، «نور افشاگر» ناظر موسیقی بوده است. او درباره تفاوت تارانتینو با دیگر کارگردانان از منظر حرفه خود می‌گوید: «هر کارگردانی که من با او کار کرده‌ام سبک داستان‌گویی خاص خود را دارد. آنها داستان را بسته به اینکه چه چیزی برایشان اهمیت دارد، از صافی خود می‌گذرانند. کار من این است که به آنها کمک کنم داستان خود را از طریق موسیقی بگویند.
آنچه کوئنتین را متمایز می‌کند، استفاده جسورانه او از موسیقی است. موسیقی اغلب یک شخصیت اصلی فیلم‌های اوست. علت این است که از این عنصر برای ارجاع به داستان‌گویی استفاده می‌کند. ما به کوئنتین واکنش نشان می‌دهیم چون موسیقی در خط مقدم است و از آن جسورانه استفاده می‌شود، مانند استفاده از موسیقی دیوید بووی در یک فیلم جنگ جهانی دوم (اراذل بی‌آبرو) که جسورانه، باور نکردنی و قابل توجه است».
اغلب آهنگ‌هایی که تارانتینو در فیلم‌هایش استفاده می‌کند، انتخابی هستند و قبلا از آنها در فیلم‌های کلاسیک استفاده شده است. «کوئنتین داستان‌ها را از فیلتر عشق خود به فیلم‌ها می‌گذراند. این بخش مهمی از سبک داستان‌گویی اوست. بنابراین در بسیاری از موارد او به آهنگی از یک فیلم قدیمی جلب می‌شود، چون آن قطعه خاصیتی ارجاعی دارد».
عشق تارانتینو به فیلم‌های کلاسیک، هم‌تراز عشق او به فناوری‌های کلاسیک است، که این فقط به معنی فیلم سلولویید نیست. «من هنوز هم موقع کار با کوئنتین از نوار کاست استفاده می‌کنم. او شخص بسیار آنالوگی است. وقتی داریم آلبوم موسیقی متن را برای شرکت ضبط می‌سازیم، از نوار میکس استفاده می‌کند و آن را با دست خودش می‌سازد».
تارانتینو همان‌طور که بازیگرانی مثل جان تراولتا را با فیلم‌های مثل «داستان عامه‌پسند» احیا کرد، ترانه‌نویسان و آهنگ‌سازان موسیقی‌های فراموش‌شده را بار دیگر به جهانیان شناساند. البته به‌دست‌آوردن حقوق استفاده از یک قطعه موسیقی آرشیوی همیشه کار آسانی نیست و گاهی نیاز به پشتکار سرپرست واحد موسیقی برای پیگیری نویسنده ترانه یا سازنده اثر دارد. راموس می‌گوید: «کار من خلاق است، ولی دراین‌باره هم باید کلی از کارهای کارآگاهان پلیس را نیز انجام دهیم». راموس در این مورد به استفاده از نسخه دیسکو فلامنکو از آواز سانتا اسمرالدا ضبط‌شده در سال ١٩٧٧، برای یک صحنه در «بیل را بکش: قسمت اول» اشاره می‌کند که در آن، عروس با بازی اوما تورمن، در نبرد نهایی با اورن ایشی، با بازی لوسی لیو رویارو می‌شود که به گفته راموس، «لحظه‌ای بزرگ و ناب برای کوئنتین است».
کار با انیو موریکونه در موسیقی هشت «نفرت‌انگیز» تجربه ارزشمندی برای راموس بود که همراه با آهنگ‌ساز ایتالیایی برنده اسکار شد. موریکونه، مانند دیگر همکارانش در این فیلم تا حد زیادی از جزئیاتی که تارانتینو در فیلم‌نامه قرار داد، کمک گرفت. به گفته راموس، «فیلم‌نامه‌های تارانتینو بسیار شبیه به این هستند که خودش نشسته است و برایتان داستان تعریف می‌کند. شرح صحنه بسیار دقیق است- تا آن اندازه که همه مأخذ را در اختیار خواننده می‌گذارد و خواندن‌شان تقریبا مثل این‌است که با کارگردان نشستی داشته‌اید. راموس می‌گوید: «وقتی انیو برای اولین بار فیلم‌نامه را خواند، این اتفاق افتاد. او تا آن زمان از کوئنتین راهنمایی و کارگردانی نگرفته بود، اما تا حد زیادی از فیلم‌نامه دریافت کوئنتین چه می‌خواهد».
منبع: ورایتی
