سهم سینمای کمدی از سال 95 بالا بوده و دو فیلم پرفروش جدول از این ژانر هستند. “من سالوادور نیستم” به کارگردانی منوچهر هادی با فروشی حدود 15 میلیارد تومان در صدر جدول فروش سال 95 قرار داشته و “پنجاه کیلو آلبالو” ساخته مانی حقیقی با 1 میلیارد اختلاف در جایگاه دوم قرار دارد.
“ابد و یک روز” سعید روستایی با محوریت اجتماعی با اختلاف 3 میلیارد سومین فیلم جدول بوده و مابقی آثار بااختلاف فاحش در رتبه های بعدی قرار دارند، از جمله “بارکد” که به احتمال فراوان هنوز می تواند مخاطب را به گیشه ها جذب کند و پس از آن “بادیگارد” که همچنان در میان پنج اثر پر فروش امسال خود را حفظ کرده است.
این در حالی است که سال گذشته نیز به جز فیلم “محمد (ص)” که در رتبه نخست فروش قرار داشت، سه فیلم از پنج فیلم بالایی جدول را فیلم های کمدی “نهنگ عنبر”، “ایران برگر”، “در مدت معلوم” تشکیل می دادند. در همان سال فیلم “رخ دیوانه” ابوالحسن داوودی از سوی جشنواره فیلم فجر به عنوان بهترین فیلم و کارگردانی انتخاب شد و حتی در نگاه مردمی آن دوره از جشنواره نیز در جایگاه اول قرار گرفت.
با این وجود جدول فروش سال 94 نتیجه ای عکس را نشان می دهد. رخ دیوانه در این جدول در جایگاه هشتم قرار گرفت و مابقی فیلم های مورد نظر فجر آن سال هم از فروش ضعیف تری نسبت به آثار خارج از جشنواره برخوردار گردیده و همان طور که می دانیم با توجه به اینکه فیلم “محمد (ص)” نیز خارج از بخش اصلی جشنواره قرار داشت از پنج فیلم پر فروش سال 94 تنها “کوچه بی نام” آن هم در جایگاه پنجم از فجر به موفقیت گیشه ای دست یافت.
تاریخ تکرار شده و در سال 95 تا اواسط تابستان همان ساختار فروش در سال گذشته تکرار شده و از پنج فیلم اول دو فیلم بسیار پر فروش خارج از جشنواره وارد چرخه اکران شده اند. فیلم منتخب جشنواره نیز در حال حاضر جایگاه سیزدهم قرار داشته و با خوش بینی در فروش شاید تا رتبه هفتم خود را ارتقا دهد. از فجر 34 تنها “ابد و یک روز” توانسته با دو فیلم صدر نشین رقابتی نزدیکی داشته باشد و مابقی فجرنشینان از قافله فروش جا مانده اند.
با نگاهی دقیق به فروش سال 94 متوجه می شویم دو فیلم “نهنگ عنبر” و “در مدت معلوم” از فیلم های سینمای بدنه بوده و از لحاظ محتوا و ساختار چیزی برای ارائه به مخاطب ندارند. فیلم هایی که برای جذب مخاطب به هر راهی متوسل شده اند. نهنگ عنبر برخوردی کلیشه با مساله نوستالژی در ایرانیان را با استفاده از شوخی های زننده به خورد مخاطب می دهد و در مدت معلوم نیز کاملاً اخلاق را باخته و بنای فروش را بر بی اخلاقی فرهنگی و استفاده از ابزاری می کند که تنها به فساد سینما و جامعه منجر می شود. این در حالی است که “ایرانبرگر” جوزانی نیز از دید بسیاری از منتقدین از بدترین و بی محتوا ترین آثار وی در سال های گذشته بوده و جوزانی بسیار سطحی نگارانه سعی داشته تا با استفاده از بازیگران سریال های کمدی فروش خود را میان عموم بالا ببرد.
فروش سال 95 دست دو فیلم است. صدر جدول را “من سالوادور نیستم” تصاحب کرده است. فیلمی که از همان ابتدا و با نمایش بیلبوردهای بی حجاب از بازیگرش موجب التهاب در فضای سینمای کشور شد. فیلمی ضعیف که سعی می کند با حرکات زننده و الفاظ رکیک ادامه دهنده راه فیلم فارسی های گذشته به سبک جدید باشد.
در مورد فیلم دوم یعنی “پنجاه کیلو آلبالو” نقد و نظرهای فراوانی نوشته اند. این فیلم با حضور تعداد بی شماری بازیگر توانست رتبه دوم را با فروشی عالی نصیب خود نماید. این فیلم اما از تمام نمونه یاد شده، پا را فراتر گذاشته و به طور واضح برای تیشه به ریشه زدن فرهنگ داخلی اقدام می کند. حضور بازیگران زن با آرایش های بی رویه، حرکات موزون، الفاظ و شوخی های رکیک و فیزیکی و ترویج خیانت، ما را کاملاً یاد سریال های شبکه های ماهواره ای می اندازد.
این مقایسه ها و تحلیل ها به خوبی نشان می دهد جشنواره فیلم فجر تنها و تنها یک جشنواره تاریخ مصرف دار بوده و طی دو سال گذشته بازی را به فیلم هایی چنین بی مایه باخته است. فیلم هایی که با فروش های نجومی دوباره این ترس را در سینما دوستان زنده می کند که شاید باز هم سینما به سمت اکران فیلم های سوپرمارکتی برود. فیلم هایی که با هزینه های کم تولید می شدند و برنامه ریزی شده به خانه های ایرانیان راه می یافتند.
