فیلم «جهان با من برقص» اولین ساخته سینمایی سروش صحت, داستانی آشنا دارد. یک نفر با مرگش باعث دوستی دوباره بین اطرافیانش می شود. داستانی شبیه به فیلم مادر، مرگ ماهی، باغ های کندلوس و …. جهانگیر (علی مصفا) مبتلا به سرطان است و چند ماه بیشتر زنده نیست. او از همسرش جدا شده و به همراه دخترش در یکی از روستا های شمال کشور زندگی می کند. برادر جهان به مناسبت تولد او تعدادی از دوستان نزدیکشان را به خانه جهان دعوت میکند تا آخرین تولدش را در کنار هم باشند و به او روحیه بدهند. هریک از دوستان شرایط و مشکلات خود را دارند و بودنش در کنار هم حتی تنش های جدیدی هم ایجاد میکند. اما در نهایت شیرینی زندگی تلخی مرگ را می پوشاند.
درست است که داستان چندان خلاقانه نیست اما وجود چند نکته مهم اولین فیلم صحت را از آثار مشابه متمایز میکند. پیامی که داستان می‌دهد فراتر از نشان دادن اهمیت زندگی و زیبایی های فراموش شده آن است. انتخاب شخصیت های متفاوت و داستان‌های فرعی که هریک با ورودشان به داستان با خود می آورند بسیار هوشمندانه است. صحت به خوبی دغدغه‌های نسل های متفاوت را در کنار معضلاتی که دارند به نمایش می‌گذارد. مسائلی مانند تنهایی یک نسل و هراسشان از زندگی مشترک که همزمان با ترس از تنهایی از ازدواج هم می ترسد. ازدواج دختران کم سن و سال با مردان خیلی بزرگتر از خودشان بخاطر پول، تفاوت نسل والدین و فرزندان امروزی و … و به قدری درست مشکلات را با طنز می آمیزد که مخاطب همزمان با همذات پنداری با کارکاتر از ته دل می‌خندد. طنز ظریف و شیرین جهان با من برقص متفاوت از آثار دیگر صحت است. استفاده از لوکیشن زیبای منطقه ماسال و قاب های خوبی که در فیلم وجود دارد نقطه قوت دیگر فیلم است . گویا صحت با این فیلم ادای دینی به سینمای عباس کیارستمی کرده است. و البته بازی های خوب و یک دست. به جرات نمیتوان شخصیتی را به شخصیت دیگر ارجحیت داد حتی بازی بازیگران محلی هم دلچسب است. صحت به شروع و پایان فیلم هم به خوبی فکر کرده است ایماژ ابتدایی داستان و حضور نوازندگان که البته در تمام فیلم حضور تاثیر گذاری دارند و صحنه پایانی فیلم و همراهی جهانگیر با دوستانش در پایکوبی بسیار زیباست. هرچند که بعضی صحنه ها در فیلم توجیهی ندارد مانند آواز خواندن هانیه توسلی یا تصویر شام آخر در انتهای داستان. اما وجود نکات مثبتی مانند حضور تاثیر گزار حیوانات و ارتباط جهان با آنها که به خوبی در داستان نشسته است یا صحنه تکرار شونده مینی بوس قرمز که به قدری خوب انتخاب شده که از اواسط فیلم خود مخاطب منتظر می ماند تا هر زمان اتفاقی در داستان افتاد مینی بوس از جلوی دوربین رد شود ایراد های دیگر را قابل اغماض میکند.
آنطور که به نظر می آید سروش صحت در این فیلم قصد داشته یک اثر دلی بسازد و به گیشه و فروش خیلی توجهی نداشته ولی فیلم در گیشه هم موفق خواهد بود. چرا که دل مخاطب سینمای ایران لک زده برای دیدن فیلم هایی که او را دو ساعت روی صندلی سینما نگه دارد و وقتی از سینما بیرون میرود فقط یک لبخند رضایت از دیدن یک فیلم شیرین داشته باشد. و البته مهمترین عاملی که جهان با من برقص را دیدنی می کند. خود سروش صحت است. در تمام مدت تماشای فیلم این نکته به مخاطب یاد آوری میشود که سازنده این فیلم خوب سروش صحت است. کارگردان سریال های نه چندان جالب تلوزیونی. سروش صحت با این اثر پیله را شکافته و پروانه شده است. جهان با من برقص فیلمی ست که باید به دیگران پیشنهاد شود.
نویسنده: مروه میرزهرایی
