ماجرای نقش گرفتن و بازی كردن بازیگرها در تلویزیون ماجرای جالبی شده است؛ پر از تناقض و حرف‌های ضد و نقیض.

چرا بازیگرها تا زمانی که در سریالی بازی می‌کنند، تلویزیون را پرمخاطب می‌دانند و وقتی در سریالی بازی نمی‌کنند از بی‌مخاطبی تلویزیون می‌گویند؟

ماجرای نقش گرفتن و بازی کردن بازیگرها در تلویزیون ماجرای جالبی شده است؛ پر از تناقض و حرف‌های ضد و نقیض. این دسته از بازیگرها خودشان را محور عالم هستی می‌دانند و هر زمان که در فیلمی بازی کنند به تعریف و تمجید از تلویزیون می‌پردازند و هر گاه که نقشی به آنها نمی‌رسد لب به انتقاد می‌گشایند.

به گزارش هفت هنر، چنین اظهارنظرهایی پس از ممنوع‌التصویری برخی بازیگرها بیشتر شنیده شد. آنهایی که تا همین چند سال پیش صاحب نقش‌های کلیشه‌ای و معمولی بودند مدام مشغول تعریف و تمجید از تلویزیون بودند اما به محض اینکه فضا برای کار کردن‌شان مهیا نشد، شمشیر را از رو بستند.

برای نمونه سحر قریشی که با سریال «دلنوازان» به شهرت رسید، تنها زمانی که این سریال از تلویزیون پخش می‌شد را دوره موفق سیما می‌داند و الان از بی مخاطبی برنامه‌های تلویزیون می‌گوید. او که چندی پیش در گفت‌وگو با یکی از رسانه‌ها به شدت بر بی مخاطبی تلویزیون تاکید کرده بود دوباره از جذابیت نداشتن و تکراری بودن داستان‌ سریال‌ها گفته که باعث می‌شود بینندگان زمان خود را برای تماشای سریال‌های تلویزیون صرف نکنند و همین عاملی برای جذب و تماشای ماهواره شده است.

چنین اظهارنظرهایی در حالی بیان می‌شود که قریشی تا چند سال پیش و زمانی که از دست رئیس وقت صداوسیما جایزه می گرفت فقط به تعریف و تمجید از تلویزیون بسنده می‌کرد. همین دوگانگی‌ها در رفتار سبب شده تا مخاطبان هم به بازیگرها بی‌اعتماد شوند. قریشی در صحبت جالب دیگری گفته است: یکی از بازیگران تُرک مدتی قبل از پروژه کاری خود انصراف داد و مردمی که طرفدار او بودند، جلوی خانه سینمای ترکیه جمع شدند و خواستار برگشت آن بازیگر شدند، این امر نشان‌دهنده‌ی عشق و مدیریت درست است. مردم باید پشت ما باشند اما مردم هم خسته شده‌اند و فیلم‌ها را بی‌انگیزه تماشا می‌کنند.

اینجا باز این سوال مطرح می‌شود که آورده و خروجی شما به عنوان یک بازیگر برای جامعه و مردم چه بوده است که حالا توقع چنین کاری از سوی مردم را دارید؟ بازی در فیلم‌های سینمایی درجه چندم، شرکت در چند خیریه و گرفتن سلفی در خارج کشور نهایت فعالیت‌هایی است که داشته‌اید و مردم برای کدام رزومه‌تان باید دم در خانه‌تان جمع شوند؟

جالب اینجاست بهرنگ علوی که مدتی پیش در سریال متوسط «هشت و نیم دقیقه» بازی داشت می‌گوید: از بازخوردهای مخاطبان برای سریال «هشت‌ونیم دقیقه» متوجه شدیم که بسیاری از مخاطبان سریال‌های ماهواره‌ای جذب این سریال شده‌اند. کسانی که طرفدار جدی سریال‌های ترکیه‌ای هستند، بار دیگر با سریال «هشت‌ونیم دقیقه» مخاطب رسانه ملی شدند. این سریال توانست در قالب داستان‌های موازی به موضوعات مختلفی همچون بخشش، انتقام، ارث، عشق و قضاوت‌های زودهنگام را که به مسأله روز جامعه هم تبدیل شده است  بپردازد که هر کدام پیام‌هایی هم برای مخاطبان داشتند.

یا شاهرخ استخری درباره سریال ضعیف «ماه و پلنگ» گفته بود: «قصد تبلیغ ندارم ولی به نظرم این مجموعه با مجموعه‌های سال‌های اخیر تلویزیون متفاوت خواهد بود و با مخاطب ارتباط خیلی خوبی برقرار خواهد کرد.»

چنین اظهارنظرهایی در صحبت‌های بازیگرها فراوان دیده می‌شود. وقتی در کاری حضور دارند همه آن را می‌بینند و وقتی در کاری نیستند هیچ کس تلویزیون نمی‌بیند. بازیگرها به جای دادن پیشنهادهای فضایی، با حرفه‌ای گری و انتخاب‌های درست نخست به فکر ارتقای هنر و شخصیت هنری‌ خودشان باشند بعد از مردم توقعات غیرحرفه‌ای داشته باشند.

نویسنده: احمد محمدتبریزی

ماجرای نقش گرفتن و بازی كردن بازیگرها در تلویزیون ماجرای جالبی شده است؛ پر از تناقض و حرف‌های ضد و نقیض.