احمد محمدتبریزی – شاید کمتر کسی تصور میکرد نیمه دوم سال 1398 انقدر اتفاقات عجیب و غریب داشته باشد. حوادث امسال همه را آزرده و ناراحت کرده اما هنرمندان یکی از اقشاری بودند که بیشتر از بقیه از این شرایط متضرر شدند.
به گزارش تیتر هنر، هنرمندان امید زیادی داشتند تا در پائیز بتوانند تماشاگران زیادی را جذب کنند و به نوعی امیدوار بودند تا کارشان دیده شود. اما امیدهایشان خیلی زود نقش بر آب شد. گرانی بنزین و حوادث پس از آن، فضای تمام کشور را بهم زد و با قطعی اینترنت دیگر کسی حوصله کنسرت رفتن و تئاتر دیدن نداشت. برنامههایی که در آبان و آذر به روی صحنه میرفتند اکثرا نتوانستند اجراهایی کامل داشته باشند و همان اجراهایشان هم با حضور کم مردم مواجه شد.
کمی پس از آرام شدن شرایط کشور، ترور سردار سلیمانی و سقوط هواپیمای اکراینی دوباره فضای کشور را متشنج و سالنهای تئاتر را تعطیل کرد. مردم در چنین شرایطی دل و دماغ دیدن تئاتر و رفتن به مراکز هنری را نداشتند و سالنهای تئاتر دوباره فضای کم رونقی را تجربه کردند.
پس از این اتفاقات موعد برگزاری جشنوارههای فجر رسید. جشنوارههای فجر هم در سردی و بیرمقی تمام برگزار شد و پس از آن هنرمندان امید داشتند تا در آخرین روزهای سال 98 بتوانند کار هنریشان را بدون دغدغه انجام دهند که ویروس کرونا از راه رسید. تعطیلی تمام سالنها و مراکز هنری دوباره فعالیت هنرمندان را در محاق برد تا عملا در شش ماهه دوم سال فضای زیادی برای کار حرفهای هنرمندان وجود نداشته باشد.
در این میان هنرمندان تئاتر بیش از همه متضرر شدند. آنها چندین ماه برای اجراهایشان تمرین کرده بودند و میخواستند در سی شب اجرایشان بیشترین تعداد مخاطب را جذب کنند ولی اتفاقات اخیر مردم را از تئاترهایشان دور کرد. آنها اجراهایشان را با حضور کم تماشاگران به روی صحنه بردند و خیلی زود 30 شب اجرایشان به پایان رسید.
کنسرتهای خوانندگان نیز در پی این اتفاقات لغو و به زمان دیگری موکول شد. برخی خوانندگان مثل علیرضا عصار که دغدغه مسائل اجتماعی را داشتند دو بار کنسرتهایشان را لغو کردند تا همراهیشان را با مردم نشان دهند.
در این میان سینماییها کمتر از بقیه متضرر شدند. چرا که قرار شد روزهای تعطیل جزو روزهای اکرانشان محاسبه نشود و دوباره با عادی شدن شرایط امیدوار به فروش فیلمهایشان شدند. هرچند آمدن ویروس کرونا و کمتر بیرون رفتن مردم بر فروش این فیلمها تاثیر گذاشته است.