شامگاه شنبه، ۲۰ شهریور، برگزیدگان جشنواره فیلم ونیز معرفی شدند. این دوره از جشنواره فیلم ونیز قطعا برای ما ایرانیها درخور توجه بود؛ چراکه در آیین افتتاحیه این رویداد سینمایی، دو فیلم کوتاه از عباس کیارستمی نمایش داده شد. «مرا به خانه ببر» فیلم سیاهوسفید ١۶دقیقهای و یک بخش از فیلم «٢۴ فریم» که کیارستمی مراحل پایانی آن را در دوره درمان در بیمارستان و منزلش به پایان رسانده بود؛ دو اثری بودند که نمایش آنها با استقبال و ابراز احساسات تماشاگران، همراه شد. این در حالی است که در این دوره از جشنواره، فیلم سینمایی «مالاریا»، به کارگردانی پرویز شهبازی که بهعنوان نماینده سینمای ایران در این جشنواره حضور داشت، نتوانست موفقیتی کسب کند. «مالاریا» بهعنوان یکی از فیلمهای بخش رقابتی «افقها»، در جشنواره فیلم ونیز ٢٠١۶ انتخاب شد.
در این دوره از جشنواره فیلم ونیز، آنا لیلی امیرپور، کارگردان ایرانی- آمریکایی، برای فیلم «گروه بد/ The Bad Batch» جایزه ویژه هیأت داوری را از آن خود کرد. فیلم سینمایی «طبل»، به کارگردانی «کیوان کریمی»، به نمایندگی از سینمای ایران نیز، در بخش رقابتی «هفته منتقدان»، در هفتادوسومین دوره جشنواره بینالمللی فیلم «ونیز»، در ایتالیا به نمایش گذاشته شد. این فیلم با استقبال خوبی از سوی مخاطبان و منتقدان این جشنواره سینمایی روبهرو شد. حضور ایرانیها در این دوره از جشنواره ونیز، تنها در این موارد خلاصه نمیشود؛ امیر نادری امسال در جشنواره ونیز به دلیل تلاش برای گسترش زبان سینما، برای دریافت جایزه افتخاری «ژژر لکولتر» انتخاب شد. جایزهای که از یک دهه قبل، برای تقدیر از پیشگامان سینمایی به جشنواره ونیز اضافه شده است. قبل از امیر نادری، کارگردانهایی مانند عباس کیارستمی، آنیس واردا، سیلوستر استالونه و آل پاچینو، موفق به کسب این جایزه شدهاند. امیر نادری بعد از دریافت جایزه خود با اهدای آن به نسل جدید فیلمسازان جوان ایرانی، گفت: امروز به دلیل درگذشت عباس کیارستمی، با قلبی ناراحت این جایزه را دریافت میکنم.
همیشه فیلمساز بدشانسی بودم، چون یا از زمان خودم عقب افتادم یا جلوتر بودهام. در ۳۲ سال گذشته، مانند کولیها در نقاط مختلف دنیا زندگی کردهام و فیلم ساختهام. این جایزه را به نسل جدید فیلمسازان ایران تقدیم میکنم که قلبم آنجاست. جایزه شیر طلایی ونیز به «زنی که رفت»، ساخته لاو دیاز از فیلیپین، تعلق گرفت. لاو دیاز در «زنی که رفت» متأثر از داستان کوتاه تولستوی، «خدا حقیقت را میبیند»، است. فیلم در شهر زادگاه لاو دیاز، کاپالان، فیلمبرداری شد. لاو دیاز نویسنده، تدوینگر و فیلمبردار زنی که رفت، این فیلم چهارساعته را که محصول کشور فیلیپین است، با کمک دو کمپانی سینه الیویا فیلیپناس و سینما وان اریرجینالز تهیه کرد. «زنی که رفت» به وضعیت اقتصادی ناپایدار در جامعه امروز فیلیپین از چشمان زنی نگاه میکند که پس از ٣٠ سال از زندان آزاد میشود. حکمی که برای یک بیگناه صادر شده است. لاو دیاز را برادر معنوی فیلمساز فقید تایوانی، ادوارد یانگ، مینامند. «زنی که رفت»، نگاهی به فاصله طبقاتی میان فقیر و غنی دارد و داستان زنی است که نیمی از زندگی خود را پشت میلههای زندان گذرانده است. داستان فیلم از این قرار است: هوراسیو، سال ١٩٩٧ از زندان آزاد میشود و باید با دنیای بسیار بیگانهای مواجه شود. همسرش مرده؛ دخترش را پیدا میکند اما نمیتواند پسرش را پیدا کند. بهزودی زن میفهمد وضعیت پولداران و قدرتمندان فرقی با گذشته ندارد. در بخش افقها نیز، جایزه بهترین فیلم، به لیبرامی، ساخته فدریکا دی جیاکامو، اهدا شد. جایزه بهترین کارگردان به فاین تورچ (خانه)، رسید. روث دیاز برای بازی در (خشم یک مرد صبور) بهترین بازیگر زن شد و ننو لوپز برای فیلم (سنت جرج) جایزه بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد.
