حاشیه‌ها همچنان گریبان سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر را گرفته‌اند و رها نمی‌کنند. از حذف رسانه‌های مستقل تا انتخاب و برنامه‌ریزی و چینش فیلم‌ها همگی با اعتراض مواجه شد و در این میان کسی زحمت پاسخگویی به خود نداد.
به گزارش تیتر هنر، فرزاد موتمن، کارگردان نام‌آشنای سینمای ایران با انتقاد از جشنواره فیلم فجر در سال 97 نوشت: به نظر میرسد که جشنواره سى و هـفت ، یکسره در تسخیر فیلمهـائیست که با بیش از پنج میلیارد تومان هـزینه، طى ماهـهـائى طولانى و با ارسال کیلومترهـا راش به اطاق تدوین ساخته شده اند و تعداد فیلمهـائى که مثل بچه آدم با بودجه اى محدود در زمانى معمول و معقول ساخته شده اند به حداقل رسیده. طى سالهـاى اخیر هـدف اصلى هـمین بوده است.
کارگردان «خداحافظی طولانی» ادامه داد: در حالی که سالهـاست بخش «مهـمان» را حذف کرده اند ، ناگهـان مدیریت جشنواره دو فیلم ایدئولوژیک (خارج از مسابقه )اضافه می کند. (نمی کنند حداقل از آن سه فیلم بدبختى که بعنوان رزرو اعلام کردند، استفاده کنند.) طى سالهـاى اخیر هـر بلائى که خواستند، سر جشنواره اوردند. «هـنر و تجربه» راه انداختند. نه براى اینکه «فیلم تجربى» برایشان مهـم باشد! برعکس، براى اینکه «فیلم تجربى» را به حاشیه هـل بدهـند و وقتى هـمگان فهـمیدند که بهـتر است خود را علاف این نوع فیلم نکنند، تعطیلش کردند.
موتمن انتقاداتش را چنین ادامه داد: سالهـاى متمادى با در اختیار گذاشتن هـمه امکانات به «فیلم اولى»هـا، دمار از روزگار هـمه دراوردند. نه براى اینکه به «جوانگرائى» اعتقاد داشتند، بلکه براى اینکه شرایط را به قدرى لغزان و غیر قابل اطمینان جلوه دهـند که هـیچکس نتواند پا سفت کند و زمانی که با چند فیلمساز تازه وارد که دست در دست رانت خواران و با حمایت بعضى از تهـیه کنندگانى که اساساً از درون نهـادهـاى حکومتى به سینما امده بودند، مواجه شدند، ناگهـان سال گذشته بخش «نگاه نو» تعطیل اعلام شد، تا امسال که به این نتیجه برسند که این چهـار، پنج تا، کم است و «اولى» هـاى بیشترى احتیاج دارند.
این کارگردان سینما با اشاره به تجربه خودش و دیگران در دوره‌های پیشین نوشت: وقتى سال گذشته فیلم هـاى من، علیرضا معتمدى، امید بنکدار و کیوان علیمحمدى را نخواستند تا «فیلشاه» و «مصادره» را نمایش بدهـند برایم واضح بود که با نوعى کودتا روبرو شده ایم که فیلمهـائى که با سازوکار هـاى هـمیشگى سینماى ایران کار نمی کنند را نشانه رفته است. امسال با حذف فیلمهـاى ثقفى ، ابراهـیمیان و فرد قادرى و راه یافتن هـمه فیلمهـاى «چندین میلیاردى»، برایم مسجل شد که این روند ادامه دارد و تهـیه کننده فیلم «سمفونى نهـم» که هـزینه پنج میلیارد را بسیار معمول می پندارد و با لبخند اضافه می کند که «تازه دارند صفرش را هـم حذف می کنند»، شاید نتواند تصور کند که لبخندش براى بسیارى از فیلمسازان این کشور که سخت ترین شرایط را براى فیلمسازى تاب اوردند و برخى در این مسیر، حتى خانواده هـایشان را از دست دادند، تا چه اندازه نفرت انگیز و رقت بار است، اما اینهـا هـمه فقط یک چیز را به ما گوشزد می کند. ما به ساز و کار اجرائى و حتى جشنواره دیگرى احتیاج داریم.
