مدیر کل هنرهای نمایشی در افتتاح پردیس تئاتر مستقل مشهد با اشاره به افزایش تماشاخانه‌های خصوصی در تهران، بیان کرد که در تهران بین ۹۰ تا ۱۲۰ نمایش هر شب روی صحنه می‌رود و به نسبت سال ۹۱ رشدی نزدیک به چهار برابری داشته‌ایم. هر چند این اظهارنظر بر روی کاغذ از رشد کمی آثار […]
مدیر کل هنرهای نمایشی در افتتاح پردیس تئاتر مستقل مشهد با اشاره به افزایش تماشاخانه‌های خصوصی در تهران، بیان کرد که در تهران بین ۹۰ تا ۱۲۰ نمایش هر شب روی صحنه می‌رود و به نسبت سال ۹۱ رشدی نزدیک به چهار برابری داشته‌ایم. هر چند این اظهارنظر بر روی کاغذ از رشد کمی آثار نمایشی سخن می‌گوید ولی به لحاظ کیفی آثار نمایشی پسرفت داشته‌اند.
به گزارش «هفت هنر» از نخستین روزهای آغاز به کار دولت یازدهم، تئاتر یکی از مسائل مورد مناقشه میان هنرمندان و دولت بود. اهالی تئاتر که انتظار داشتند با روی کار آمدن دولت جدید فضا و شرایط بهتری برای کار تجربه کنند پس از مدت کوتاهی متوجه شدند با اعمال سیاستهای فرهنگی تازه، تغییری در شرایط کاری و حرفه‌ای‌شان ایجاد نخواهد شد.
با اینکه مهدی شفیعی مدیر کل هنرهای نمایشی خبر از افزایش آمار نمایش‌ها در شهر تهران داده ولی باید اذعان کرد سیاستهای فرهنگی علی جنتی و علی مرادخانی در سه ساله اول دولت روحانی، آسیب‌های زیادی را به گروههای تئاتری و پیشکسوتان این هنر وارد کرد. هر روز که از عمر دولت می‌گذشت انتقادات از سیاستهای فرهنگی دولت بالا می‌گرفت و ماجرا تا جایی ادامه پیدا کرد که کارگردان با تجربه‌ای مثل بهروز غریب‌پور لب به انتقاد گشود و بی توجهی دولت یازدهم به تئاتر را آزاردهنده دانست. بهزاد فراهانی هم از تبدیل شدن تماشاخانه‌های شهر به دکانی برای کاسبی انتقاد کرد و ابراز امیدواری کرد دولت برای این وضعیت کاری انجام دهد.
نمونه عینی این نقل قول‌ها را با به روی صحنه رفتن آثار سخیف و بی‌کیفیت در سالن‌های مهم پایتخت به خوبی می‌توان ملاحظه کرد. وضعیت به گونه‌ای پیش رفته که امروز تئاترشهر و تالار وحدت خالی از آثار فاخر، ارزشمند و باکیفیت شده‌اند و حتی تالار وحدت به عنوان قطب فرهنگی کشور برای درآمدزایی مراسم رونمایی از خودرو برگزار می‌کند. دیگر تماشاخانه‌های مهم شهر مثل ایرانشهر هم حال و روز خوبی ندارند و نمایش‌هایی ضعیف و کم مخاطب را به خود می‌بینند.
حرف‌های شفیعی شاید از این منظر خوب باشد که با افزایش سالن‌های خصوصی گروههای جوان و کم‌تجربه فرصتی برای دیده شدن پیدا می‌کنند ولی آیا این افزایش ارزش از دست رفتن بنیه هنری و فرهنگی کشور را دارد؟ تماشاخانه‌های خصوصی با هنرمندان و گروههای جوان و تازه‌کار به راهشان ادامه می‌دهند ولی تکلیف سالن‌های اصلی شهر چه می‌شود؟ تئاترشهر مدتی است هیچ نمایش فاخری به خود ندیده و رو به اجرای مجدد آثار پرمخاطب گذشته آورده است. تالار وحدت هم همین وضعیت را دارد و شاید در سال یک نمایش مخاطب‌پسند به خود ببیند. سال‌های دولت روحانی، سال خوبی برای تئاتر نبود. در مدت زمان کوتاه رفتن و آمدن جنتی و صالحی اتفاقی خاصی در این حوزه نیفتاد و فعلا فقط می‌توان به همین آمارهای روی کاغذ دلخوش بود.
نویسنده: احمد محمدتبریزی
