هفت هنر- رضا درمیشیان سال 92 فیلمی ساخت به نام «عصبانی نیستم». این فیلم نقدهای تندی به دوران ریاست جمهوری محمود احمدینژاد داشت و همین نقدها هم موجب توقیف فیلم شد.
حرف و حدیثهای فیلم باعث شد نام درمیشیان خیلی زود بر سر زبانها بیفتد و آنها که فیلم را ندیده بودند فکر میکردند کارگردان فیلم تخم دو زرده کرده است. با همین ذهنیت بود که فیلم بعدی درمیشیان به نام «لانتوری» سروصدای زیادی به پا کرد. در زمان جشنواره صفهای طولانی برای تماشایش تشکیل شد و در روزهای نخست اکران فروش خوبی به دست آورد. اما هر چه که از روزهای اکران گذشت، تماشاگرها متوجه ساختار ضعیف فیلم، نگاه سطحی سازنده و حرفهای شعاری داخل فیلم شدند.
در روزهایی که دیگر کمتر خبری از «لانتوری» به گوش میرسد، شکایت آمنه بهرامی دوباره ساخته درمیشیان را به صدر اخبار برد.
آمنه بهرامی در نامه شکایتش نوشته که یک شرکت آلمانی قرار بوده از داستان زندگیاش فیلم بسازد و پس از توافقهای اولیه، شرکت آلمانی متعهد میشود معادل یک میلیارد تومان به اضافه دو درصد از سود فروش را بهرامی بدهد. این شرکت 10 هزار یورو معادل 40 میلیون تومان به عنوان پیش پرداخت به حساب آمنه میریزد تا او با شرکتهای فیلمسازی دیگر وارد مذاکره نشود.
اما حالا «لانتوری» پروسه ساخت فیلم را منتفی کرده است. درمیشیان که داستان شخصیتهای فیلمش را بدون هیچ اجازهای از پروندههای اسیدپاشی که در کشور اتفاق افتاده نوشته هیچگاه فکر نمیکرد وارد چنین مخمصهای شود.
این کارگردان در تازهترین اظهارنظرش بیان کرده که من فیلمهایم را بر اساس اعتقاد و تعهد اجتماعی ساختهام و کاش خانم بهرامی جای شخصی کردن موضوع به موجی که این فیلم برای حمایت از قربانیان اسیدپاشی و «نه به خشونت» ایجاد شده کمک کرده است، میپیوست.
نکته اینجاست، کارگردانی که ادعای حمایت از قربانیان اسیدپاشی را دارد، بزرگترین ضربه را به یکی از آنها زده است. به نظر میرسد شعار دادن و قایم شدن پشت حرفهای قلمبه و محبتآمیز هیچ دردی از دردهای جانکاه قربانیان اسیدپاشی دوا نمیکند. کاش درمیشیان جای این همه شعار در حرفها و فیلمهایشان قبل از ساخت این فیلم از قربانیان اسیدپاشی اجازه میگرفت.
به قول آن جامعهشناس، اگر اسیدپاشی برای خواهر و مادر خودتان اتفاق میافتاد باز هم انقدر لطیف صحبت میکردید؟
