کارگردان «ناهید» در یادداشتی احساسی از خاطراتش در دهه شصت و تاثیر فیلم «خانه دوست کجاست» نوشت.
به گزارش تیترهنر، آیدا پناهنده که با دو فیلم تحسین شده «ناهید» و «اسرافیل» به عنوان کارگردانی کاربلد شناخته می‌شود، به مناسبت دومین سالروز درگذشت عباس کیارستمی نوشت:« دهه شصت خورشیدی، اوج انزوای سیاسی ایران، تحریم های بین المللی و جنگی نابرابر بود که کشورمان را به خون کشیده بود. آنهایی که بخاطر می آورند، حتما یادشان هست که از چه زمانه ی سختی عبور می کردیم؛ بارها مصیبت بارتر ازین روزهایی که امروز از سر میگذرانیم.
تیرماه سال شصت و هفت ایران قطعنامه را پذیرفت، جنگ تمام شد و همان سال “خانه دوست کجاست” به فستیوال لوکارنو فرستاده شد و جهان را به تحسین واداشت. فیلم تصویر متفاوتی از ایرانی ها نشان می داد. تصویر مردمانی نجیب، رِند و دوستدار صلح. فیلم را برای ما هم که بچه بودیم از تلویزیون پخش کردند و ما مردیم و زنده شدیم تا بفهمیم بالاخره احمد، دفترچه مشق را به موقع به خانه ی دوستش می رساند یا نه! احمد کوچکِ تنهایِ بی سر و زبان؛ مثل بچگی همه ی ما که در تنهایی و ترس گذشت…»
پناهنده در ادامه یادداشتش نوشت:« آقای کیارستمی عزیز، این روزها بیش از هر زمان دیگری به این فکر می کنم که چگونه در زمانه ای دشوار و روزهای رنج یک ملت، بی اعتنا به طعنه ها و نیش زبان ها، شعرهایی ناب سرودید تا نسل به نسل در یاد این ملت و ملت های دیگر بماند. که چطور بی اعتنا به تعهد اجتماعی و شعارهای چپ گرایانه، از یک دفتر مشق، حماسه ای برای انسان ساختید. من این روزها فکر میکنم که چطور باید از میان این رنج ها، با آن رندیِ شرقی عطار وارِ شما گذشت و دامن نیالود؟ که در روزگار سختی، چگونه می شود جور دیگر دید و جهان را به شعر و نور و دوستی دعوت کرد؟ از خودم می پرسم که برای جان خسته ی مردمانم مرهمی دارم؟ یا اینکه خودم خسته تر از همه ام و محتاج مرهم؟!… .
آقای کیارستمی، در آن تپه ی تفتیده ی دور از شلوغی، آرام بخوابید. ما گرچه از شما و آن ذهن زیبایتان دوریم، اما هنوز به یادتان هستیم؛
که شما عشق را رعایت کردید، انسان را رعایت کردید، خود اگر شاهکار خدا بود یا نبود».
عباس کیارستمی 14 تیر ماه 1395 به خاطر اشتباهات پزشکی درگذشت.
