گری ویلز، برنده جایزه پولیتزر سال 1992 موفق به خواندن قرآن شد و معتقد است کتاب آسمانی مسلمانان نشانی از جنگ ندارد و اوج قدرت خداوند بر کلمات را نشان می‌دهد.

نویسنده برنده جایزه پولیتزر قرآن را گفتگویی زیبا دانست

گری ویلز، برنده جایزه پولیتزر سال 1992 موفق به خواندن قرآن شد و معتقد است کتاب آسمانی مسلمانان نشانی از جنگ ندارد و اوج قدرت خداوند بر کلمات را نشان می‌دهد. این نویسنده آمریکایی مجموعه نظرات خود را در کتابی تحت عنوان «منظور قرآن چه بود و چرا از اهمیت برخودار است» جمع‌آوری و منتشر کرده است.

به گزارش تیترهنر، به نقل از نیویورک‌تایمز- نویسندگان زیادی تلاش کرده‌اند قرآن، کتاب مقدس مسلمانان را بخوانند اما موفق نشدند یا در میانه راه رهایش کرده‌اند. حضور گروه داعش در عراق و چند کشور دیگر در خاورمیانه و همچنین ادعای مسلمان بودن این گروه و پیاده کردن راه و حرف خدا سبب شد توجه بیشتری به قرآن جلب شود. برخی این کتاب مقدس را نخواندند و شروع به قضاوت کردند اما برخی دیگر مانند گری ویلز، نویسنده برنده جایزه پولیتزر بهترین اثر غیرداستانی در سال 1922 کتاب را خواندند و تحت تأثیرش قرار گرفتند.

ویلز که خود کاتولیک است اعلام کرد از خواندن قرآن لذت فراوانی برده است و مایه تأسف است که افراد زیادی بدون خواندن کتاب آن را بد قضاوت می‌کنند.

ویلز با نگاهی دقیق قرآن را مورد مطالعه قرار داد. همان نگاه دقیقی که از او در نگارش «لینکلن در گتیسبورگ» سراغ داریم. او بدون پیش‌داوری و برای کشف معنای کتاب شروع به خواندنش می‌کند و حتی به آن‌هایی که نگاهی منفی به قرآن دارند پیشنهاد می‌کند بار دیگر و از دیدگاه او به کتاب مقدس مسلمانان بنگرند.

ویلز می‌نویسد: «در انجیل بهشت مکانی عادی و بهترین شکل ممکن از یک شهر است اما در قرآن بهشت بسیار زیبا و پر از آب شیرین است. روزخانه‌هایی در بهشت و زیر آن جریان دارد. در دوره نوجوانی‌ام در دهه 40 میلادی همیشه آهنگی از وان مونرو را زمزمه می‌کردم و برایم بسیار لذت‌بخش بود. با خواندن قرآن آن حس شیرین و لذت‌بخش نوجوانی را بار دیگر تجربه کردم.»

ویلز قرآن را «گفتگو»یی زیبا یا «آغازگر گفتگو»یی زیبا می‌خواند و از اینکه همه پدیده‌ها و حتی اشیا در قرآن توانایی تکلم دارند لذت می‌برد: «با خواندن قرآن به این نتیجه رسیدم هدف خداوند از خلق انسان گفتگو و ارتباط است و قرآن تمرینی کامل برای یادگیری جملات است. خداوند به زبان خاصی سخن می‌گوید؛ زبانی که در آن کوه‌ها و چشمه‌ها بخش‌هایش را تشکیل می‌دهند و همه چیز یک نشانه است.»

از دیدگاه این نویسنده آمریکایی «جهاد» به معنای جنگ نیست و معنی تلاش برای زنده ماندن را می‌دهد. «قرآن تنها زمانی حرف از خشونت می‌زند که قصد دارد محدودیت‌های استفاده از آن را بیان کند و از مسلمانان می‌خواهد «تا جایی که امکان دارد از خشونت بپرهیزند.» با اینکه آیه‌های مختلفی در قرآن کلمه خشونت را در خود جای داده است اما همه جا سخن از بخشش و مهربانی است. هدف کتاب مسلمانان نیز در همین بخشش خلاصه می‌شود، نه جنگ.»

ویلز در بخشی از کتاب نیز به اعمال گروه داعش که خود را خلافتی اسلامی می‌داند اشاره می‌کند: «گروه‌های منحرف بسیاری در طول تاریخ در اسلام و مسیحیت وجود داشتند که از مضامین کتاب آسمانی برای به دست آوردن قدرت سوءاستفاده کرده‌اند. نشانی از شکنجه‌های وحشیانه خلافت اسلامی در قرآن وجود ندارد. بسیاری از مسلمان و پیامبرانشان معتقدند این گروه‌ها ربطی به اسلام ندارند.»

بنابر گفته مجله «نیویورک‌تایمز» کتاب «منظور قرآن چه بود و چرا از اهمیت برخودار است» جامع‌ترین توضیحی است که تاکنون در دنیای غرب درباره قرآن نگاشته شده است. «شاید خواندن مستقیم قرآن برای همه آسان نباشد اما خواندن توصیف ویلز از کتاب آسمانی مسلمانان بسیار شیرین است و اطلاعات زیادی به خوانندگان می‌دهد.»

گری ویلز نویسنده آمریکایی آثار غیرداستانی در سال 1922 با کتاب «لینکلن در گتیسبورگ» برنده جایزه پولیتزر و جایزه حلقه منتقدین کتاب ملی آمریکا شد. از دیگر آثار او می‌توان به «استقلال آمریکا: اعلام استقلال توسط جفرسون» و «جنگ نیکسون» اشاره کرد.

گری ویلز، برنده جایزه پولیتزر سال 1992 موفق به خواندن قرآن شد و معتقد است کتاب آسمانی مسلمانان نشانی از جنگ ندارد و اوج قدرت خداوند بر کلمات را نشان می‌دهد.