وقتی کسی جوان، زیبا، ثروتمند و مورد احترام است، میپرسیم که: “ایا شاد هم هست؟” ، تا بدانیم که خوشبخت است یا نه. ولی اگر شاد باشد ، دیگر فرقی نمیکند که جوان است یا پیر ، راست قامت یا گوژپشت، ثروتمند یا فقیر؛ چنین کسی شادکام است، و این اورا بس. روزی در اغاز جوانی کتابی کهن را باز کردم که در ان نوشته بود:
“کسی که بسیار میخندد، سعادتمند و کسی که بسیار می گرید شوربخت است.” -گفته ای بسیار ساده لوحانه ، که با این همه به علت حقیقت ساده ای که بیان میکند، نتوانسته ام فراموشش کنم، اگر چه بسیار بدیهی ست. پس بهتر است هرگاه شادی دق الباب میکند، به جای اینکه مکرر شک کنیم، که ایا ورودش جایز است یا نه ، همه ی درها را به سویش بگشاییم ، زیرا شادی هیچگاه بی موقع نمیاید.
زیرا فقط شادی زمان حال را پر سعادت میکند و این امر برای موجوداتی چون ما که هستی مان لحظه ی کوتاهی ست میان دو ابدیت است، بزرگترین موهبت است.
از کتاب: در باب حکمت زندگی/ شوپنهاور
