وزیر فرهنگ خبر داد:” تاکید رهبری بر این است که فعالیتهای هنری از حالت دولتی خارج شود و بیشتر از این‌ها بخش‌خصوصی از فعالیتهای هنری حمایت کند.
به گزارش هفت هنر، تفسیر دقیق رهبری این است که در فعالیتهای هنری از دولت، آبی گرم نمی‌شود و باید بیشتر بخش‌خصوصی از فعالیتهای هنری حمایت کند.”
یک-
این بهترین خبر برای جامعه هنری ست؛ پایان خوانش های دلواپسانه از حضور بخش خصوصی در هنر، پایان رویدادپروری در دولت، تایید ناکارآمدی هنر دولتی و آغاز مسیری نوین برای توسعه هنر؛ مسیری که همه آموزه های پیشروی جهانی بدان رسیده اند و امتحان پس داده است.
دو-
شاید اندکی بیش از یک دهه اخیر است که شاهد حضور نمایان تر بخش خصوصی در عرصه هنر هستیم، درست روزگارانی که به واسطه بحران اقتصادی رنگی به رخسار بخش خصوصی نمانده بود اما به لطف ایران دوستی، برخی از بنگاههای کوچک و بزرگ اقتصادی همت کردند ایرانی بالنده و امیدوار در قاب هنر به دنیا ارائه دهند؛ به یقین حضور رویدادهای هنری که بخش خصوصی در این دهه بنیان نهاد مقابله هوشمندانه با هجمه ناجوانمردانه ایران هراسی ست که هنوز هم صدای طبل آن به گوش می رسد؛ نفس وجود تنوع رویدادهای هنری از نشاط عمومی یک جامعه حکایت می کند، از مردمانی هنرمدار، عاطفی و صلح جو نشانی می دهد که دوست دارند نهال دوستی بکارند؛ اگر برخی تلاش دارند با غبارآلود کردن فضای بین الملل، ایران و ایرانی موهومی را تصویر کنند، آفرینش ها و رویدادهای هنری ایران آبی بر این آتش زد؛ ابتکارات خلاقانه بخش خصوصی در تجسمی، موسیقی، سینما و البته نمایش به افکار عمومی دنیا تلنگر زده و فرهنگ صلح دوست ایرانی را یادآوری کرده است. لیکن با وجود همت بلند بخش خصوصی در راه نویی که گشود آن سان که باید قدر و منزلت ندیده است.
سه –
گفتاردرمانی برای حضور پررنگ تر بخش خصوصی در فعالیت های هنری فرصت سوزی ست، باید راهبردی استراتژیک طراحی و در سال پایانی دولت عملیاتی شود، تا بنگاههای بزرگ اقتصادی پای به این عرصه گذارند و تحولی معنادار شکل گیرد، مثلا دولت لایحه بخشودگی مالیاتی در ازای کار فرهنگی هنری را تقدیم مجلس کند
و …
چهار –
اما این دستورالعمل چیزی از مسئولیت های دولت کم نمی کند، تامین زیرساخت ها؛ ایران از حیث فضاهای سخت افزاری فرهنگی فقیر است، دریغ از یک سالن تخصصی کنسرت و یا فضای نمایشگاهی شایسته یک آرت فر؛ حتی دیگر موزه هنرهای معاصر، تئاتر شهر، تالار وحدت که بر مبنای جمعیت هنرمند دهه 50 خورشیدی احداث شدند پاسخگویی هنرمندان و هنردوستان چندین برابر شده ایران 1400 نیستند؛ کاش دولت با تمرکز اعتباراتش به تامین این زیرساخت ها، به راستی به بخش خصوصی اعتماد کند و همه جشنواره و فعالیت هنری خود را به آنها بسپارد تا تاریخ تکرار نشود و روزنامه نگاری دوباره ننویسد “جشنواره های فجر حکایت دویدن و نرسیدن است”؛ اگر چنین مهمی رخ دهد الگویی عینی برای آیندگان در دسترس خواهد بود.
منبع/شرق
