به گزارش هفت هنر، خانه سینما در میانه دهه شصت و با هدف “بهبود وضعیت رفاهی و صنفی شاغلان سینما” تأسیس شد اما در ماه های اخیر بیش از بهبود وضعیت رفاهی همچنان تلاش برای برگزاری جشن های مختلف بوده که در کانون توجه قرار گرفته!
جالب و البته دردناک است بدنه صنفی که نهایتا بیشتر از ۶ هزار نفر عضو ندارد هنوز که هنوز است از داشتن یک بیمه درمانی جامع رنج می‌برد و در کل ایران یک مرکز درمانی وجود ندارد که اعضای این صنف بتوانند با استفاده از کارت عضویت در خانه سینما، نه به صورت رایگان بلکه با تخصیص تخفیف از خدمات آن استفاده کنند.
تعداد اعضای صنف خانه سینما زیاد نیست اما در همه این ماهها نشده به مانند تمامی صنوف دیگر در برهه‌های زمانی مختلف، مقادیری اقلام رفاهی مانند بن‌های خرید کالا یا سبدهای کالا به اعضای صنف عرضه شود.
از همه ابزوردتر آن که نام این صنف خانه سینماست اما با کارت عضویت در آن حتی امکان تماشای فیلم با درصدی تخفیف در یک سینمای خاص هم برای اعضاء وجود ندارد.
این شرایط که البته با انتقادات رسانه‌ها مواجه شده موجب گشته در هفته های اخیر مدیران خانه سینما سعی زیادی کنند برای رهایی از پاسخگویی در چرایی عدم حل مشکلات رفاهی، درباره فعالیتهای عمرانی که در خانه سینما انجام شده صحبت کنند و حتی رضا میرکریمی مدیرعامل این نهاد هم از صرف هزینه یک میلیاردی عمرانی برای بازسازی خانه سینما سخن گفته است!
این مدیرعامل در گفتگوی تازه اش هم باز بر این صرف یک میلیارد بودجه برای بازسازی عمرانی ساختمان خانه سینما به عنوان یک دستاورد تأکید کرده و آن را در شمول فعالیتهای مفید خویش برشمرده است اما به این سوال پاسخ نداده است که وقتی خانه سینما هنوز که هنوز است ساختمانی مختص و تحت مالکیت خود ندارد چه نیازی دارد به صرف یک میلیارد بودجه برای بازسازی؟
واقعیت این است که گذشته از ساختمان خانه سینمای ۲ که مالکیت آن برای شهرداری است خانه سینمای ۱ هم یک ساختمان استیجاری است که مالکیت آن در اختیار خانه سینما نیست و البته بابت آن اجاره هم پرداخت می‌شود!
در این شرایط اینکه یک میلیارد بودجه عمرانی صرف بازسازی ساختمانی استیجاری شود چه معنایی دارد؟
آیا صرف اینکه می‌توانیم از ارگانی مانند شهرداری حمایت یک میلیاردی عمرانی به نام سینما بگیریم این توجیه را ایجاد می‌کند که این یک میلیارد را تمام و کمال خرج بنایی کنیم که مالکیتش از شخص دیگری است؟
